ابرهای رمضان دوباره سایه گسترده‌اند. رمضان سفره‌ای است که بی بضاعت و بی نیاز، همه بر سر آن جمع‌اند. رمضان بهار دل‌های خداجوست که در حسرت زمزم شفا بخش آن یازده ماه را در کویرهای سوزان حیات دویده‌اند و اینک بر سرچشمه آن دست یافته‌اند، تا از شام تا سحر، رخ در زلال شب زنده داری آن، بشویند و از سحر تا شام در جلوی آینه پاک آن خود را برای فردای رستاخیز بیارایند و با ظاهری آراسته به زیورهای معنوی و پیراسته از پلیدی‌های دنیایی در محضر عدل او حاضر شوند.